Preventie van trombusverspreidingsstadium

Er bestaat geen twijfel dat de ontwikkeling van anticoagulantia de behandeling van DVT direct heeft bevorderd.Antistollingstherapie kan het optreden van trombus voorkomen, de verspreiding van trombus remmen, de autolyse van trombus en rekanalisatie van het lumen vergemakkelijken, symptomen verlichten en de incidentie en mortaliteit van longembolie verminderen.Momenteel omvatten anticoagulantia voornamelijk heparine, heparine met een laag molecuulgewicht, warfarine, rivaroxaban en dabigatran.Elk van deze medicijnen heeft zijn eigen voor- en nadelen.Vergeleken met ongefractioneerde heparine kan heparine met laag molecuulgewicht subcutaan of intraveneus de mortaliteit aanzienlijk verminderen.Onder de orale anticoagulantia wordt warfarine veel gebruikt vanwege de lage prijs en het nauwkeurige anticoagulerende effect ervan binnen het effectieve behandelingsbereik (waarbij de internationaal gestandaardiseerde verhouding tussen 2 en 3 moet liggen).Omdat warfarine echter sterk wordt beïnvloed door voedsel, is het gemakkelijk om complicaties te krijgen, zoals onvoldoende antistolling en bloedingen, en is het noodzakelijk om de stollingsfunctie regelmatig te controleren.De afgelopen jaren zijn er een groot aantal nieuwe anticoagulantia in bed verschenen, zoals rivaroxaban, dabigatran, apixaban, enz. Het anticoagulerende effect is nauwkeurig, de bloedingscomplicaties zijn verminderd en het is niet nodig om de stollingsfunctie opnieuw te controleren.

Momenteel suggereren sommige wetenschappers dat de medicamenteuze behandeling in twee fasen kan worden verdeeld volgens de tijdsverdeling van drie maanden: de eerste fase wordt de initiële actieve behandelingsfase genoemd.Het wordt voornamelijk uitgevoerd binnen 3 maanden na het eerste begin van dvt3, en de tweede fase wordt de follow-up-herhalingspreventiefase genoemd, die 3 maanden na de eerste fase van de behandeling wordt uitgevoerd.De Accp9-richtlijnen adviseerden eerst nieuwe orale anticoagulantia.In de 10e editie van de richtlijnen van het American College of Chest Physicians (ACCP) is het grootste verschil met het verleden dat nieuwe orale anticoagulantia (noac), zoals factor Xa-remmers (rivaroxaban, fondaparinux-natrium, enz.) en factor IIA-remmers ( dabigatran, enz.) worden gebruikt als eerste keuze voor de behandeling van VTE.Anticoagulantia hebben een duidelijk effect, verminderen de bloedingscomplicaties aanzienlijk en vereisen geen heronderzoek van de stollingsfunctie.Het wordt verder gepromoot bij gewone patiënten.Nieuwe anticoagulantia kunnen over het algemeen herhaling van DVT bij 80% ~ 92% voorkomen.

De beperking van antistollingstherapie alleen is dat hoewel antistollingstherapie vaak wordt gebruikt om trombusrecidief te verminderen en de veneuze klepfunctie te beschermen, deze de trombus niet snel kan oplossen.Zelfopheldering van trombus wordt zelden waargenomen bij patiënten met iliofemorale veneuze trombose, en resterende trombus kan leiden tot beschadiging van de veneuze klep en obstructie van het uitstroomkanaal, wat de reden is voor de hoge incidentie van posttrombosesyndroom (PTS).Een observatiestudie naar het optreden van PTS na behandeling met DVT-antistollingsmiddelen toonde aan dat de incidentie van PTS ongeveer 20% ~ 50% was, de incidentie van veneuze zweren in de onderste ledematen 5% ~ 10% en de incidentie van veneuze claudicatio 40%. na 5 jaar.Ongeveer 15% van de patiënten had bewegingsstoornissen en de kwaliteit van leven van 100% van de patiënten was in verschillende mate verminderd.